Het is al november, het lijkt wel hartje zomer….

Na de tropische regenbui van afgelopen dinsdag is het zonnetje weer gaan schijnen in Paramaribo. De kou en de wind hoeven wij nog niet te trotseren. De vooruit van de auto hoeven wij nog niet te krabben en de handschoenen aan wanneer de auto net gestart is hoeven wij ook nog niet. Wat een luxe zie ik jullie denken…. Een zonnetje, blauwe lucht, zo af en toe een lekker briesje of een korte hevige regenbui is wat ons nog steeds dagelijks te wachten staat. De korte regentijd gaat hier bijna beginnen als we de kalender moeten geloven. Ben benieuwd hoe ik dat ga ervaren. Wat ik van mezelf weet is dat ik regen het vervelendste vind wat er is. Wanneer het vriest en het echt koud is kan ik vloeken en schelden. Maar tevens weet ik dat ik een extra maillot of een extra shirtje aan moet trekken om het niet zo koud te hebben. De wintersport- kriebels beginnen bij die temperaturen dan ook door mijn lichaam te gieren. De drang om een wintersport te boeken wordt dan erg groot. Met regen kan ik niks, je kunt niet de fiets op, bij de bushalte wachten is geen pretje waneer er geen afdak is, en even lekker door de stad slenteren is er dan ook niet bij. Ook hier heeft dat het zelfde effect. Wanneer het hier regent, kan ik je garanderen dat je echt zeik nat bent, tot aan je ondergoed aan toe. Even 5 meter lopen is er niet bij, genieten bij het zwembad, kun je dan ook wel vergeten… Tegen de tijd dat de regentijd echt begint zal ik jullie op de hoogte houden. De wintersport stemming zit er ondanks de hitte toch al in. Kerstin houdt me wekelijks op de hoogte van de aanbiedingen, en de wintersport foto’s van februari 2005op de laptop komen ook elke dag wel eens te voorschijn.

Afgelopen donderdag hebben Rachid en ik de poging gewaagd om met ons “bakkie”naar de Zanderij(vliegveld) te rijden. Rachid was er van overtuigd dat onze auto dat aankon. Om 17.30 zou het vliegtuig vanuit Nederland landen. Omdat wij wat voorzorgsmaatregelen hadden genomen (voor het geval dat ons “bakkie”zou staken..) waren we om 16.30 al op het vliegveld. De auto heeft het zonder problemen gehaald, niet gestikt, helemaal niks. Eenmaal op de Zanderij vond ik het raar om daar te staan. Het was er zo druk van mensen die kwamen brengen en halen, dat ik me toen pas realiseerde dat ik hier eigenlijk nog een hele tijd zit. Moest er aan de ene kant niet aan denken om nu al naar huis te moeten, maar aan de andere kant wordt het verlangen om thuis even een knuffel te gaan halen toch wel groot. Na een fotoshoot van de aanvliegroute van het KLM vliegtuig zijn we naar de uitgang van de aankomst hal gelopen. Daar hebben Robert opgewacht. Na ruim een half uur kwam Robert de deur door…Leuk om een bekende te verwelkomen in Suriname. De aankomende drie weken is hij onze gast hier Paramaribo. De terug weg naar de stad hebben we Lelydorp nog even aangedaan. Dit is een plaats waar je door heen komt wanneer je naar Paramaribo rijdt. Daar op aanbevelen van Robert garnalen saté, en kip saté gekocht. In de auto genoten van een snelle maaltijd, een kikker mors dood gereden en in de stad nog een kleine maaltijd gehaald. Na thuiskomst heeft Robert zijn koffer uitgepakt en zaten er heel wat spullen in die hij voor mij mee genomen had uit Nederland. Albert Heijn hagelslag, tijdschriften, mijn MP3 speler, schoenen, en een telefoon. Tevens had mijn moeder nog wat lekkers mee gegeven, chocolade letters, sinterklaasschuimpjes, versier speculaaspop en pepernoten(de pepernoten had ik twee dagen daarvoor zelf al gekocht.., maar genieten ga ik er zeker van). Hier merk ik pas dat je met kleine dingen als zo gelukkig kunt zijn.

Op vrijdag ben ik samen met Robert een scooter gaan huren. Rachid was gewoon werken en zou pas aan het einde van de middag klaar zijn. Samen met Rob op de scooter de stad door gegaan. Een hele belevenis bij Robert achter op in een stad als Paramaribo…. Zijn oude woonhuizen bekeken, geklets met nieuwe bewoners, de shoppingmall aangedaan en een ijskoffie en een appel- kruimelgebakje gegeten. In de middag naar Torarica gegaan waar Robert en Rachid een potje tennis hebben gespeeld. Ik ben gaan sporten, en heb heel wat kilometertjes per voet afgelegd. Daarna nog een aantal kilometers gefietst. Wat een heerlijk gevoel. Helemaal bezweet en met trots sprong ik de fiets af. Moe en voldaan naar huis gegaan en ondanks een afspraak om te gaan stappen in slaap gevallen en de volgende ochtend pas wakker geworden.

Zaterdag de dag rustig opgestart. Eerst pa en ma gebeld. Even lekker kletsen en pa vol trost vertellen hoeveel kilometer ik gelopen en gefietst had. Mmm.. Mijn pa fietst in een uur toch zo ongeveer het dubbele als ik. Uiteindelijk naar Torarica gegaan. Daar heb ik uiteraard van mijn weekend genoten op in ligbedje in de zon. Begin van de avond belde Monique op of we zin hadden om mee pannenkoeken te gaan eten. Ook dat kon ik natuurlijk niet afslaan. Rob, Ras en ik zijn mee gegaan, en hebben voor de zoveelste keer een pannenkoek gegeten sinds we hier zijn. S’avonds zijn we met zijn zessen(!) in ons “bakkie”naar de Prinsessenstraat gereden. Eenmaal daar aangekomen de avond daar voort gezet. In eerste instantie hebben we met zijn vijven, Ras, Madelein, Margje, Monique en ik loodjes getrokken voor Sinterklaas. Ook hier is dat bijna, een hele ervaring zonder warme chocomel en slagroom. Met een mooi gedicht en een leuk cadeau gaan wij hier dit feest vieren. Ras en Rob zijn nog gaan poolen, maar ik ben met de meiden, en het bezoek (Luker, Terence, Richie en Ullerick) daar gebleven. De flessen drank op tafel, en erg gelachen… Rond een uurtje of twaalf zijn wij drieën weg gegaan. In de stad nog wat gedronken met een vriendin van Robert. De volgende dag hoorde we dat de avond op de Prinsessenstraat nog lang doorgegaan is,…..

Zondag ochtend vroeg op. Rond 08.45 hebben we Margje en Monique opgehaald en zijn we richting meneer Stewart en mevrouw Joyce gereden. Samen met hun zoon (Mark) en zijn vriendin (Arlette) zijn we in twee auto’s naar Berlijn gegaan. Dit is vroeger een houtplantage geweest. Nu is het nog maar een klein dorpje, met enkele bewoners. Maar met een mooie kreek (met zwart water) en een mooie natuur. Na een uur rijden bleek dat er nog meer mensen waren bij hun vakantiehuisje, allemaal familie. Ontspanning en eten waren de twee belangrijkste elementen op deze dag. Tevens hebben we (uiteindelijk) genoten van het koude water in de kreek en van een mooie wandeling door de natuur. Ik heb me angst voor dat donkere, koude water toch nog wel even moeten overwinnen. Kopje onder heb ik dan ook niet gedaan. Robert en Rachid waren net twee kleine kinderen. Zo ken ik ze weer… Veel gekkigheid, maar ook de sportieve kant van beide heren is naar voren gekomen. De hele middag zijn ze samen met Monique aan het volleyballen geweest.
Na een drukke en lange terug reis was ik helemaal gesloopt en zijn we vrijwel direct naar huis gegaan. Daar als een blok in slaap gevallen.

Maandag ochtend ben ik met Madeleine naar Dhr. Comvalius gegaan. Dit is onze stagebegeleider die ons in Suriname gaat begeleiden m.b.t. onze stage. Sinds een week is hij in het land, en hebben wij hem gebombardeerd met vragen. Gelukkig heeft hij op veel vragen antwoord kunnen geven en is het een en ander ons nu weer een stuk duidelijker. Het afstuderen heeft een ander onderwerp gekregen. Wij gaan ons niet meer richten op de motivatie van leerlingen en leerkrachten, maar gaan ons intensief bezig houden met de begeleiding van de kinderen, en gaan daar een plan voor schrijven dat als handreiking dient voor de internbegeleidster die al aanwezig is op de Cecillia School. Door het plan moet zij competent genoeg worden om de kinderen op een goede en juiste manier te begeleiden en gesprekken met hen te kunnen voeren.
In de middag weer naar Torarica gegaan. Heel even gezwommen en daar na weer gaan sporten. Ras en Rob zijn tot nu toe elke dag op de tennisbaan te vinden geweest. Dit zal de aankomende weken ook wel zo blijven….

Na het terug lezen van dit stuk lijk ik weer de indruk te wekken dat het hier een groot feest en een grote vakantie is. Dat is het ook gedeeltelijk. Maar achter de schermen ben ik druk bezig met mijn stage en het afstuderen. De tijdsdruk is aanwezig en vanuit het RKBO en de Cecillia school zijn er hoge verwachtingen. Ik hoop dat we dit waar kunnen maken…

Nu ik het stuk aan het afsluiten ben zie ik in mijn ogen hoeken een “vriendje” zitten. Hij is aan het genieten van wat wij eerder deze avond als avondmaal gegeten hebben. Zal een foto van hem toevoegen!

Ondanks dat ik probeer zoveel mogelijk mensen persoonlijk te e-mailen ben ik me er bewust van dat ik een aantal mensen nog niet persoonlijk van mijn belevenissen op de hoogte heb gesteld. Tegen deze mensen wil ik zeggen:”ik ben jullie niet vergeten”. Voor de genen die mij geregeld mailen… Heel erg bedankt voor jullie update van het leven in NL. Ik vind het prettig dat jullie niet alleen mij op de voet volgen, maar dat ik ook weet waar jullie mee bezig zijn. Iedereen die een berichtje achter laat op de site, bedankt daarvoor. Met een glimlach zit ik dagelijks achter de computer bij het Internet café, en lees ik met plezier jullie woorden aan mij gericht. De mensen die een kaart in de brievenbus hebben gedaan richting Dettalaan 6, jullie weten niet hoe zeer ik het waardeer wanneer ik de enveloppe openmaak en een lieve groet vanuit Nederland te lezen krijg.

Ik wens jullie alle heel veel sterkte toe deze koude maanden….. Ik kijk alweer uit naar een heerlijke bak warme chocomel met slagroom in een gezellig cafeetje samen met mijn vriendinnetjes….

P.S
Excuses voor het lange verhaal. Ik weet dat sommige het niet altijd even prettig vinden om zo’n lange tekst te lezen. De foto’s zijn eigenlijk alleen maar van het dagje uit op zondag. Ik zal proberen meer foto’s van onze dagelijkse dingen te maken.