Alweer op de helft...

Pas maar op voor de boze wolluf, pas maar op, pas maar op. Pas maar op voor de boze wolluf, pas maar op…!!! Nu ik dit aan het typen ben hoor ik Tante Jane en de kinderen aan de overkant op de Pukkieschool hun dagelijkse kinderliedjes zingen. Af en toe een schel stemmetje er tussen door, en hard gelach. Elke ochtend is het weer en verrassing met welk liedje je gaat ontbijten.

Om verder te gaan met waar ik gebleven was… Robert en Rachid zijn inderdaad de hele week op de tennisbaan te vinden geweest. Leuk voor ze dat ze het erg naar hun zin hebben. Na enige oefening hebben ze het tennissen aardig onder de knie. En kunnen ze al redelijke partijen spelen met zijn tweeën. Verder zijn beide heren veel bezig met andere takken van sport. Zo hebben ze een volleybal- en een voetbalclub gevonden waar ze de afgelopen week naar toe zijn gegaan. Voor mij een reden om na een werkdag uitgebreid de tijd te nemen om mijn sociale contacten in Nederland op peil houden, wat informatie te zoeken op Internet m.b.t. school werkzaamheden, om daarna een plons te nemen in het zwembad, een boek te lezen, uiteraard te genieten van de zon en om daarna aanstalten te gaan maken om te gaan sporten. Om zin te maken om te sporten duurt altijd even. Maar sinds de ontdekking dat ik 4 (!) kilo ben aangekomen heb ik een mooi doel voor ogen. Die 4 kilo’s moeten er zo snel als mogelijk weer af! Het is geen gezicht. Zelfs een aantal rokken die mee uit Nederland hier heen zijn gekomen kunnen niet meer dicht! Dat is ernstig te noemen, toch? Al dat eten dat we hier voorgeschoteld krijgen, dat is ongelooflijk. Voor mijn komst hierheen maakte mensen grappen: “pas maar op dat je niet met van die Suri- billen terug komt”. Jullie hoeven je geen zorgen te maken, Suri- billen komen er niet, maar wel een mooi buikje met een extra speklaagje.

Afgelopen week zijn Madeleine en ik bezig geweest met de voorbereidingen voor de begeleiding van de leerlingen. We hebben een brief naar de leraren geschreven en daarin nogmaals benoemd wat wij hier doen. Wat de reden van onze komst is, en dat hun hulp noodzakelijk is bij het schrijven van ons afstudeerproject (het begeleiden van de leerlingen geeft ons een duidelijk beeld van wat er noodzakelijk is voor een juiste begeleiding etc.). De leerkrachten konden d.m.v. een antwoord strookje leerlingen opgeven waarvan zij vinden dat er extra begeleiding nodig is. Nu bijna een week later hebben we drie van de zestien uitgedeelde brieven terug. Tien leerlingen zijn tot nu toe opgegeven door hun eigen klassenvoogd of een leerkracht die les aan hen geeft. Nu pas realiseren we dat een probleem geen probleem is voordat het te laat is of echt uit de hand is gelopen. En dat een leerling niet uit voorzorgsmaatregelen naar ons toegestuurd wordt. Om ons heen horen we dat er op de St. Cecillia school veel probleemleerlingen zitten, maar wanneer we dit op deze school proberen te inventariseren en erachter willen komen welke leerlingen extra begeleiding nodig kan hebben blijken er opeens niet zoveel probleem gevallen tussen te zitten… een beetje krom. De moed zakte mij dan vandaag ook een beetje in de schoenen. Gelukkig hebben Madeleine en ik steun van de schoolhoofd. Zij heeft het lijstje vandaag tot 12 leerlingen aangevuld. En gaat een schema maken waarin verwerkt staan welke leerling wanneer een gesprek met ons heeft. We wachten geduldig af.

Vorige week dinsdag zijn Rob, Ras en ik op pad gegaan voor een hangmat. Het weekend zouden we naar Bigi Ston gaan. Bigi Ston is een plaats in de buurt bij Albina. Albina is drie uur rijden vanaf de stad. En naar Bigi Ston is het nog ongeveer driekwartier varen. Een lange tocht dus. We zouden het weekend in hangmatten gaan slapen. Dus waren hangmatten een must in onze bagagetassen. Uiteindelijk hebben we een mooie gekleurde hangmat voor mij gevonden. Rachid wilde nog even verder kijken, want hij had gehoord van een multifunctionele hangmat, eentje met een klamboe eraan vast. Niet gevonden en uiteindelijk een hangmat van Monique geleend.

Verder de dagen van de week aan stage besteed, in het zwembad gelegen en ons klaar gemaakt voor het vertrek naar Bigi Ston voor afgelopen vrijdag. Door de week heen een aantal vervelende berichten uit Nederland gekregen. Gelukkig kunnen we ondanks deze afstand contact houden met het thuisfront en worden we op de hoogte gehouden van de gang van zaken. Telefoon, Internet en SMS zijn dan echt een uitkomst. De afsluiting van alle vervelende gebeurtenissen was dat Ras, Madeleine en ik afgelopen donderdag avond naar een Roti tent wilde rijden en toen terecht kwamen op een kruispunt waar een aantal mensen druk door elkaar heen aan het lopen waren, een afzet lint gespannen was en waar wij uiteindelijk een lijk zagen liggen. Gelukkig lag er op dat moment al een wit laken over de persoon heen. Raar dat je op dat moment geen emotie hebt terwijl je weet dat er iemand onder dat laken ligt en niet meer leeft. De hele avond heeft dat incident door mijn hoofd gespeeld en vroeg ik me af waarom deze man niet meer leeft. En wat de reden van zijn dood moest zijn. Vrijdag hoorde we dat het om een afrekening ging in het drugscircuit. Deze Braziliaanse man is voor zijn hotel van dichtbij doodgeschoten….

Voordat we vrijdag naar Bigi Ston gingen besloten we dat we nog twee extra klamboes wilden hebben i.v.m. met de muskieten. Met wat haast hebben we ons kunnen voorzien van nog twee klamboes en zijn we met tassen vol bagage (snoep en koek, drank, klamboes, hangmatten, en kleding) richting SOSUS gegaan. Rachid zijn werk was de verzamelplaats voor het vertrek. Op dat moment was het mij nog steeds niet duidelijk met wie we naar Bigi Ston zouden gaan. Uiteindelijk bleek er een vrouwen slagbalteam en een (oude) mannen voetbalteam mee te gaan. Allen zijn werkzaam bij Sportzaken of hebben in meer of mindere maten iets te maken met Sportzaken. Ras en Robert waren de twee jonkies die mee speelden in het voetbalteam. Mijn taak was beiden teams aan te moedigen.
Het vertrek stond voor 1500 gepland. Uiteindelijk hebben we tot 1700 moeten wachten totdat er een bus was die ons naar Albina kon brengen. Het was niet zomaar een bus, maar gewoon zo’n busje die hier overal rijd in de stad. Comfortabel is het niet te noemen, en even relaxen in de bus is er dus niet bij. Alle bagage de bus in, en toen moesten nog alle mensen mee. Uiteindelijk paste het allemaal en heb ik een mooi plekje op een van de goede bankjes kunnen regelen. Na een rit van drie uur kwamen we aan in Albina. Een grote rechte weg vanuit Paramaribo lijkt het wel. Maar naarmate we langer weg waren werd de weg steeds slechter. Af en toe leek het of we gelanceerd werden. Zulke gaten zaten er in de weg. Na een ritje door de stad Albina bleek onze slaapplaats een soort afgezet kampeerterrein te zijn voor hangmatten. Overal stonden hutjes gebouwd van palen en palmboombladeren. De bedoeling was dat we deze hutten gebruikten om onze hangmatten aan vast te knopen. In eerste instantie zouden we met zijn allen (stuk of 20 mensen, voornamelijk vrouwen) onder een hut slapen. Maar toen mij duidelijk werd dat er nog een hut over was, konden we gebruik maken van die hut. Ik had een plekje gevonden tussen Ras en Rob in. Mijn eerste nacht in een hangmat wilde ik graag veilig door brengen. Uiteindelijk hebben er nog drie mensen onderdak gezocht onder onze hut. Rond een uur of 2300 ben ik inslaap gevallen. In de verte hoorde ik nog gelach en gegil…. Om 0500 in de ochtend begonnen niet alleen de vogels fluiten, maar ook alle Surinamers. Een grote drukte werd het binnen een uur. Iedereen had gebaad (of in de rivier of onder een mini straaltje) en begon aan het ontbijt. Ik heb me nog een keer omgedraaid in mijn hangmat en voor zo ver mogelijk was het felle licht tegen proberen te houden met mijn hangmat die ik gebruikte als deken. Rond een uur of 0700 was het zo druk met mensen om mij heen dat ik ben gaan baden onder het mini straaltje dat als douche fungeerde. Rond 0830 zou de boot naar Bigi Ston vertrekken. Om 0900 kwam eindelijk de boot, maar bleek dat niet alle bagage en alle mensen in een keer de boot in kon. Samen met Rob en Ras ben ik met de eerste boot mee gegaan. Wij, de bagage en nog een aantal Surinamers.
Na driekwartier varen kwamen we aan op Bigi Ston. Het bleek dat we daar in een school zouden slapen. In eerste instantie moesten we met zijn allen op een betonnen vloer gaan slapen. Maar gelukkig heeft Ras onze hangmatten buiten aan palen vast kunnen maken zodat we niet hard op de grond de nacht hoefden door te brengen. Uiteindelijk om 1300 kwam de tweede groep ook aan. En werd er om 1700 een voetbalwedstrijd gespeeld. Ook het slagbalteam heeft haar eerste wedstrijd op Bigi Ston mogen spelen. Ras en Robert hebben beiden goede prestaties geleverd in het team en vooral Rachid, werd als topscoorder, op handen gedragen door heel het voetbal- en slagbalteam. Na de wedstrijd richting onze thuisbasis gegaan. Daar heeft iedereen wederom gebaad (weer onder een mini straaltje of in de rivier) en was iedereen klaar voor het feest. Drank en muziek kwamen te voorschijn, en de liters alcohol waren zo weg. Na een aantal uurtjes ben ik mijn hangmat ingekropen en ondanks de harde muziek die in mijn oor suisde en de menigte om me heen toch inslaap gevallen. Ondanks het niks doen en het als maar zitten wachten was ik ontzettend moe.
Ook zondag ochtend was iedereen vroeg wakker. Toen de vogels begonnen te fluiten was de Surinaamse bevolking ook al wakker. Deze keer sliepen we werkelijk ook dicht in de buurt van de lokale bevolking. Wonend op een primitieve manier in houten huisjes, de dag door brengend met het maken van cassave brood, de was doen, kinderen verzorgen etc. Alle mensen waren al druk in de weer, maar wij drie Bakra’s hebben heerlijk uitgeslapen en zijn rustig gaan baden onder het straaltje water en met een bak met water. Echt schoon ga je je er niet van voelen….
Om 0830 zou de eerste voetbalwedstrijd zijn. Maar om 1300 stonden de mannen nog niet op het veld. Al die tijd wat geluisterd naar wat verhalen over de geschiedenis en de positie als vrouw binnen het Surinaamse huwelijk. Een dutje gedaan in de hangmat en uiteindelijk rond 1315 moesten we HAAST gaan maken omdat de voetbalwedstrijd zou beginnen. Snel alles inpakken, want na de wedstrijden moesten we direct aanboord van de boot en moesten we terug naar Albina. Uiteindelijk hebben de mannen hun voetbalwedstrijd en de vrouwen hun slagbalwedstrijd gewonnen. Na de prijs uitreiking naar onze verblijfplaats gegaan en alles in de boot gesjouwd. Wederom moest de bootsman twee keer op en neer varen om alle mensen in Albina te krijgen. De boottocht was erg gezellig. Langzamerhand stroomde de boot vol met water en moest er, met behulp van een bord, water uit de boot geschept worden. Door er een competitievorm in te maken ging er in een hoog tempo water uit de boot. Rachid, Robert en een van de slagbal vrouwen deden een wedstrijdje hoeveel scheppen water er per minuut uit hun handen de boot zou verlaten. Ik kan je zeggen, ze hebben zich goed in het zweet gewerkt op het heetst van de dag zo midden op de rivier.

De eigenlijke tijd van vertrek zou 1600 zijn. Uiteindelijk is er een vertraging van 1,5 ontstaan en zijn we om 1730 vertrokken richting de stad. Wederom een mooi plekje gevonden, maar helaas kon ik de nodige slaap niet inhalen in de bus. Er werd veel gelachen, geschreeuwd en liedjes gezongen. Al met al weer een lange en niet comfortabele busreis. Eenmaal aangekomen op SOSUS een taxi gebeld en bij thuiskomst vrijwel direct als een blok inslaap gevallen.
Nu ik terug kijk op het weekendje Bigi Ston is het een leuke en leerzame ervaring geweest om met de Surinaamse bevolking op pad te gaan. Het verbaasd me dat er zoveel dingen op het laatste moment geregeld moeten worden en dat er veel onduidelijkheden zijn bij mensen. Tevens heb ik me erg lopen irriteren aan de traagheid en het niet houden aan gemaakte afspraken. Zeggen dat alles geregeld is, maar op het laatste moment erachter komen dat er nog geen bus, en geen tweede boot is. Alle mensen blijven kalm en gaan rustig verder met waar ze mee bezig zijn. Ook ik probeerde me er niet aan te storen, maar merkte dat ik niet normaal kan functioneren wanneer er onduidelijkheden zijn en wanneer er geen goede planning gemaakt is. Gemaakte afspraken kunnen zo veranderen, een half uurtje of een uurtje later is geen probleem…..

Voor de geen die weten hoe ik mijn dagelijks mijn nagels in NL afbeet heb ik goed nieuws. Zie de foto bij dit bericht, meer woorden maak ik er niet aan vuil. Jullie zullen glimlachen en trots op me zijn…. 

(zie nu net dat ik de foto's weer vergeten ben om op mijn memory stick te zetten, die volgen morgen!!!)