Wat een leven...

Vandaag zitten we al bijna 3 weken in Suriname. Wat gaat de tijd snel. Ik word door mijn vriendinnetjes van school goed op de hoogte gehouden over hun stagewerkzaamheden en alle nieuwe dingen waar zij mee te maken krijgen. Zo ben ik mij erg bewust van het feit dat ik hier nog een beetje vakantie zit te vieren. Voor mij duurt het nu nog 2 weken voordat ik ga beginnen met mijn stage. Heb er zo’n zin in. Ben benieuwd wat ik aantref op school en wat onze opdracht precies in gaat houden.

Vorige week hebben we wederom weinig gedaan. We hebben veel gezwommen in Torarica. Ook zijn we in contact gekomen met verschillende Surinamers.
Onze buurman en buurvrouw zijn Jehova getuigen, mede mevr. Van Straatum, waar wij het appartement van huren. Afgelopen week kreeg zij bezoek van een gezin uit Nickerie, fam. Parker. Een man en zijn vrouw, met drie zonen. Zij kwamen speciaal uit Nickerie om een 3- daags congres van de Jehova getuigen bij te wonen. Dit wordt eenmaal per jaar bij ons om de hoek gehouden. De eerste dag van hun verblijf in Paramaribo zijn wij met ze in gesprek geraakt. En hebben ze ons uitgenodigd om een dagje mee te gaan naar het congres. Ik vond het nog al wat,.. naar een congres van de Jehova getuigen. Maar goed, we konden deze uitnodiging ook niet afslaan. We zijn zaterdag ochtend, tweede dag van het congres, op de fiets richting de hal gegaan. Eenmaal daar aangekomen werden wij door vele mensen welkom geheten. Een aantal handen geschut en aangegeven dat wij op uitnodiging hier waren. De lezing begon om 09.30 ’s ochtends. De middagpauze was om 12.30. Rachid en ik hadden besloten de ochtend lezingen bij te wonen. De lezingen waren erg zwaar van stof, ik kon mijn gedachten er moeilijk bij houden. Na anderhalf uur vond ik het genoeg geweest, en zijn Rachid en ik weg gegaan. De buren, mevr. van Straatum en de fam. Parker hebben het erg gewaardeerd dat wij, ook al was het voor een korte tijd, aanwezig zijn geweest bij de lezingen.
’S Avonds zijn wij op uitnodiging van mevr. Comvalius (vrouw van mijn stagebegeleider) mee gegaan naar een theeparty. Deze party werd gehouden om geld in te zamelen voor een school die opnieuw opgebouwd moest worden. We gingen met een heel stel oudere vrouwen. In de auto kletsen, kletsen en nog een kletsen. Eenmaal daar aan gekomen kletsen, kletsen en nog een kletsen…. De avond stond in het teken van allerlei lekker hapjes, cakejes, salades, broodjes etc. Tevens was er een entertainment programma (lees; zang en dans). De avond was erg gezellig. Met veel mensen gepraat. Het is hier: “ons” kent “ons”. Paramaribo is wat dat betreft net een dorp, waar iedereen elkaar kent. Veel gepraat over onze stages. Tips mee gekregen en een aantal gelukswensen om onze stage tot een goed einde te brengen. Om 21.00 was het feest afgelopen. Wat grappig in Suriname is, alle mensen gaan dan ook direct weg, althans ze verlaten de accommodatie waar het feest gehouden wordt. Onze “klets-tantes” hebben nog minstens driekwartier buiten de poort met elkaar staan kletsen. Ook in de auto waren ze nog niet uit gekletst. Soms moest er zo hard gelachen worden dat de oude bijna tot stilstand kwam. Uiteindelijk netjes thuis afgezet door mevr. Comvalius en met een tevreden gevoel inslaap gevallen.

Zondag ochtend zijn we samen met Frank, de schoonzoon van mevr. van Straatum, en tevens achterbuurman, mee gegaan naar Oase. Dit is een sportaccommodatie/ vereniging waar je allerlei sporten kunt beoefenen. Ik mijn badpak mee, Rachid zijn tennisracket. Ik lekker gezwommen en Rachid is lekker aan het tennissen geweest. Ook daar veel gekletst met de lokale mensen.
Op een gegeven moment ben ik aan de praat geraakt met Frank over auto’s. Ik gaf aan dat Rachid graag een auto wilde kopen, om wat mobieler te zijn. Gelijk kreeg ik het antwoord dat hij nog wel een oude auto had waar wij in mogen rijden in de tijd dat we hier zijn. De auto heeft wat gebreken, zo is de accu heel slecht, doen de ruitenwissers het niet, de achterlichten zijn ook niet optimaal. Allemaal zo opgelost.. Wij hebben een mooie auto, waar we alleen benzine kosten aan hebben…….

Dinsdag is Rachid na zijn werk met de auto naar Torarica gekomen. Ik was er ’s ochtends met de bus naar toe gegaan. “ S avonds wilde hij over de brug van de Suriname rivier heen rijden. Ondanks mijn afwijzende woorden reden we die kant op. In de middag was er een regenbui geweest waardoor sommige riolen vol gelopen waren, en sommige delen van de straten blank stonden. Zo ook op het kruispunt voor het politiebureau. Voel je het al aankomen???
We reden in een stoet door een grote plas water heen en zagen het stoplicht, wat bij ons op rood sprong niet. In nog geen 3 seconde reed er een politiewagen achter ons en duwde ons van de weg af. Rachid moest de auto papieren en zijn rijbewijs laten zien. Helaas was hij die ochtend zijn mapje met rijbewijs etc. vergeten, wel hadden we de autopapieren. We moesten mee naar het bureau….Ik was bang!!! Eenmaal daar aangekomen moesten we plaatsnemen en wachten. Korte tijd later werden we aangesproken op het rijden door rood. En het niet werken van het achterlicht. Tevens bleek de auto niet gekeurd is en werd Rachid aangesproken op het feit dat hij zijn rijbewijs niet bij zich had. In totaal een bekeuring van SRD 360,- (SRD 200,- voor door rood rijden, SRD 75,- voor geen achterlicht, SRD 75,- voor het niet keuren van de auto, en SRD 10, voor geen rijbewijs). Dit is omgerekend E102,-. We hebben niet betaald. Zeiden dat we geen geld bij ons hadden. We wilden eerst gaan checken of de prijzen kloppen. Aangezien ze wisten dat wij geen Surinamers zijn, kunnen ze de prijs wat opgeschroefd hebben. Waar wij van stonden te kijken is dat we gewoon weg mochten rijden met de auto, terwijl er zoveel mankementen aan zijn. De buurman heeft het de prijzen voor ons gecheckt. We hebben uitstel van betaling gekregen.

Wat mij erg opvalt al vanaf het begin dat ik hier ben, is dat het verschil tussen armoede en rijkdom hier zo groot is. Wanneer we op de fiets of in de auto rijden zie je zulke grote verschillen. Je ziet mensen lopen met hele mooie en dure kleding aan. Je ziet mensen met een dikke auto onder hun kont, en mensen met een krot van een auto die bijna uit elkaar valt. Ook is het verschil zo goed te zien met de huizen. Het ene huis in straat is heel erg mooi,waar de luxe vanaf straalt. Het huis er naast is een groot krot. Waar je bij wijze van spreken de muizen en de ratten al ziet lopen. Huizen zonder ramen, allen maar diefijzers, en het hout dat al verrot is alsof het er naar uitziet dat het bijna uit elkaar valt.
Laatst reden we terug naar huis in de auto. Ik was foto’s aan het maken van de omgeving. Kwamen er opeens 3 meisjes naast de auto staan toen we voor het stoplichtstonden, of we fruit wilde kopen. Ik vond het eng, was bang dat ze me spullen wilden stelen, maar vond het aan de andere kant ook sneu dat ze moesten bedelen zodat mensen fruit van ze willen kopen. Heb het niet gedaan, mijn angst dat ze me spullen (dus ook mijn camera) wilden stelen was erg groot.

Vandaag heb ik voor het eerst gewerkt op de Pukkieschoool (zie foto”s). En ben weer een nieuwe ervaring rijker. Ik weet nu al dat ik kleine kinderen heel schattig vind, maar niet om mee te werken. Deze kinderen bezorgen me alleen maar vraagtekens. De kinderen op de Pukkieschool zijn in een leeftijd tussen de 1 en de 6 jaar oud. De kinderen zijn in de vakantie op de Pukkieschool omdat het in de vakantie een soort Kinderdagverblijf (KDV) is. Ouders werken en brengen hun kinderen naar het KDV. Hier wordt er van alles voor ze gedaan. Tevens krijgen de kinderen warm eten, en worden ze onder de douche gezet. Ik heb me vandaag voornamelijk bezig gehouden met het sporten, hier doen alleen de grote kinderen aan mee.
Vanaf 1300 had ik de groep van 10 kinderen helemaal in mijn eentje. Dit uur is er voor om te rusten. Denk maar niet dat ze bij mij gingen rusten. Kei veel geklets en mij een beetje uitproberen. Het was best moeilijk. Die kleintjes constant huilen, en ik me maar afvragen wat ik moest doen. Of dat er vieze luiers waren, honger of dorst,.. Gelukkig kwam Jane om 1345. Gelijk waren ze stil, en kon ik weer even op adem komen. Misschien volgende week nog een paar dagen. Even kijken of ik wil en of het me uitkomt.

Rachid en ik zijn allebei weer mobiel bereikbaar. Kort na elkaar zijn onze telefoons kapot gegaan. De reden? Dat blijft voor ons een raadsel. Mijn telefoon is mee naar Nederland genomen door mevr. Comvalius. Ik hoop dat hij daar gemaakt kan worden (Kerstin heeft me kamer overhoop gehaald en de aankoopbon gevonden,.. Thanx Kers, we zijn echt een team, ondanks de verre afstand!!) en dat zij hem over 6 weken weer mee terug naar Suriname kan nemen. Om toch bereikbaar te zijn heb ik hier een simpel toestel gekocht. Ook Rachid heeft een simpele telefoon aangeschaft. Vanaf nu doe ik steeds vaker mijn Surinaamse nummer in mijn telefoon. Dit komt omdat ik steeds vaker gebeld ga worden door de mensen hier. Ik doe mijn NL kaartje elke dag een paar keer in mijn telefoon zodat ik alle smsjes uit Nederland gewoon kan lezen. Dus als er wat dringends is, bel dan op mijn Surinaamse nummer: 005978645592. Het goedkoopst is als je via de Belpiraat belt, maar deze verbinding werkt niet altijd. Wanneer je dit toch wilt proberen bel dan eerst: 09000219.
Ik check elke dag mijn mail. Dus wanneer er iets is kan je ook altijd mailen. Lezen doe ik het op dezelfde dag of de dag erna.

Ik hoop dat het in Nederland ook met iedereen goed gaat. Aan het weer kan het niet liggen heb ik gehoord!

MI O SI YU……. (Tot ziens)