Nog één weekje vakantie,...

Als eerste kom ik even terug op mijn vorige bericht. De boete van onze verkeersovertreding is inmiddels betaald. Hoe en wat precies dat wil IK graag vertellen, maar Rachid heeft in zijn weblog gezet dat hij de afhandeling in het midden laat, dus helaas, ik kan het jullie ook niet vertellen…. Misschien als we terug zijn…?!

Deze week is weer omgevlogen. Alle dagen van de week weer druk geweest met niks. Het is op dit moment voor mij echt vakantie vieren. Maar ook hier komt bijna een einde aan. Nog een weekje en dan sta ook ik (zoals vele stagiaires in Suriname) in een schoolgebouw, zonder ramen en airco te zweten. Volgende week woensdag hebben Madelein en ik een afspraak gemaakt met mevrouw Jacott, de schoolhoofd van de Cecillia School. Dan gaan we kennismaken en wellicht een deel van onze opdracht bespreken.

De afgelopen week ben ik veel opgetrokken met de meiden van mijn opleiding. Zij zijn afgelopen vrijdag, na een vertraging van 3 uur, aangekomen op de Zanderij. Zaterdag ochtend ben ik met hun en Wim, de stagebegeleider van Monique en Margje door Paramaribo gaan lopen. Wim noemde dit de “inburgering” en ik dacht; “Willicht kom ik dingen tegen die ik nog niet gezien heb”. Helaas,.. ik had alles al de weken ervoor op mijn fietsje gezien. Wel was het erg gezellig en hebben we lekker gekletst. Wat gedronken aan de waterkant en hebben Margje, Monique en Madelein de eerste echte tropische regenbui meegemaakt.
Na een dagje lekker wandelen hebben we de dag afgesloten met een heerlijke maaltijd bij een grill restaurantje en een drankje bij Queens.
Zondag echt weekend gehouden. Hele dag een beetje bij Torarica gelegen en s’ avonds met de meiden bij Roopram gegeten.

Woensdag ben ik samen met Margje en Monique mee geweest op een trip naar het stuwmeer en Brokopondo. We zijn met een groep van 12 mensen in een busje gestapt en waren binnen 3 uur rijden bij het stuwmeer. In Nederland is de snelweg geasfalteerd en kun je er makkelijk met 140 km/u overheen rijden. Hier in Suriname is de snelweg niet geasfalteerd en rij je over bauxietwegen, een stoffige rode weg. Het is echt niet prettig om 3 uur in een busje te zitten en door het stof en allerlei kuilen in de weg moet rijden. Toch heb ik een oogje dicht kunnen doen in de bus en waren de 3 uur rijden zo voorbij. Het uitzicht over het stuwmeer was erg mooi. Hebben er wat rondgekeken en foto’s gemaakt. Verder zijn we met een bootje over het stuwmeer heen gegaan. Wij met zijn 12en in het bootje. Bootje veel te zwaar en kon de eerste meters moeilijk op gang komen. Na een boottochtje van ongeveer 20 minuten hebben we weer voet aan wal gezet. Margje, Monique en ik zaten achter in het bootje en waren alle drie al nat. Maar de mensen die vooraan in de boot zaten waren echt zeiknat. Nu zijn we hier gelukkig in Suriname, en is het zo warm dat al snel al onze kleding was opgedroogd.
Hoe en wat er nou precies aan de hand is met het stuwmeer dat weet ik niet precies. Volgens mij was er tot jaren geleden gewoon een dorp op de plek waar nu het stuwmeer is. Er staan bomen die meters diep onder water staan, waarvan de bovenste meters van de boom gewoon boven het water uitsteken. De bevolking die in deze dorpen woonden leven nu in het plaatsje Brokopondo. Een aantal kilometer verder op.
Brokopondo is een dorpje waar in mijn ogen alles erg primitief is. Ondanks je maar 3 uur rijden van Paramaribo bent is er een groot verschil qua levenstijl. Deze mensen leven in houten hutjes en hebben volgens mij niet allemaal elektriciteit. De bevolking haalt met een personenbusje eens in de zoveel tijd een lading eten uit de stad om daar een paar weken van te leven. De mensen die in deze dorpen wonen zijn ook echt zwart in tegenstelling tot de bevolking in Paramaribo. Verder spreken ze hun eigen taaltje. Wij zijn met het busje door de dorpjes heen gereden en hebben een aantal dingen hier vanuit kunnen zien. Tevens zijn we bij een strandje (Surinamerivier) gestopt om te lunchen. Hier hebben we genoten van de zon en gekletst. Ook hebben we een wandeling gemaakt langs het water. Na een regenachtige terug weg heeft Rachid ons met de auto opgehaald op de Cerusstraat. Vanuit daar zijn we naar de Prinsessenstraat gereden, hier wonen M, M & M. Hebben we een koude douche genomen en zijn we daarna een hapje gaan eten. Zo’n dagje weg is erg vermoeiend. En zo’n niet comfortabele bus is slecht voor mijn rug heb ik gemerkt.

Donderdag heb ik eerst samen met Rachid lekker uitgeslapen. Daarna werden we gebeld dat DE DOOS eindelijk bij de haven op ons stond te wachten. Voor ons vertrek naar Suriname hebben Ras en ik een doos ingepakt met wat studieboeken en andere dingen die we de eerste week nog niet echt nodig hadden. Drie dagen voor vertrek hebben we de doos weggebracht en 12 dagen laten zou hij in de haven van Paramaribo aankomen. We hebben er inmiddels bijna 4 weken op zitten wachten… Na een dagje Torarica samen met Madelein, een maaltijd bij een Javaans restaurant en een drankje bij Broki (hangend in een hangmat) hebben Rachid en ik de doos uitgepakt. Ik leek wel een klein kind. Was blij met alles wat er uit de doos kwam. Er zaten handdoeken, ondergoed en sokken, Meneer Aap, shampoo, riemen, schoenen, mijn Albert Heijn hagelslag en natuurlijk mijn studieboeken in. Heb gister alles opgeruimd en ben met een fijn gevoel in slaap gevallen.

De auto brengt ons echt overal naartoe. Het is zo fijn om er een te hebben. Ook al zit ik soms met samengeknepen billen in de auto, toch geniet ik van de ritjes die we er mee maken. Het afslaan van de auto gebeurd al steeds minder. En de kuren er om heen hebben we, beter gezegd Rachid. steeds beter onder controle. Afgelopen week is een keer de accu leeg geweest. Rachid had de ventilator aan laten staan. Hij, met nog twee mannen de auto duwen en ik achter het stuur en proberen ons beestje te starten. Uiteindelijk gelukt en naar huis gereden. Ook is de koelvloeistof slang een keer los gesprongen de afgelopen week. De geen die het leuk vinden om al onze auto kwaaltjes te lezen moeten dit op Rachid zijn site doen. Daar staan alles uitgebreid beschreven --> rachidouchene.waarbenjij.nu

Ik begin mijn draai hier in Suriname nu echt te vinden. Alles op zijn gemakje. Een auto onder onze kont die je overal naar toe brengt (maar ook zorgen met zich mee brengt), leuke mensen om me heen, lekker weer en lekker eten. Wat wil je nog meer? Wat ik graag zou willen is mijn familie in mijn buurt. Maar goed, door het vele contact via de mail heb ik het idee dat we alles van elkaar weten en dat we ontzettend dichtbij elkaar zijn. Mailtjes, foto’s en een kaartje via de post geven mij een goed gevoel. Ondanks ik ver weg ben denken er zoveel mensen aan je. Ook het lezen van mijn site is elke keer weer genieten. Leuk wanneer jullie er een enthousiast stukje opzetten.

Ik ga nog even genieten van mijn laatste weekje vakantie. Daarna begint ook voor mij het echte leven!